3 reacties

  1. jhon schreef:

    De maffia is een georganiseerde misdaadgroep
    De staat is een ongeorganiseerde misdaadgroep

  2. Guus schreef:

    Tollenaars en zondaars.
    Bijnamen als smeris, wout, blauwjoekel, varken, pig, nsb-ers, zijn niet altijd onterecht. Deze seculiere arm van de inquisitie zijn opgezet door Frederick de Katholiek in Spanje, onder de naam Hermandad. Door de duistere Zonnekoning Lodewijk #14 als Marachaussee. Door King Charles the Second als wraak voor Oliver Cromwell. heer Beschermer van Engeland, die de vader van Charles 2nd had laten onthoofden. King Charles 1st werd onthoofd, omdat die inquisitie wilde instellen in Engeland, dus was het een landverrader, evenals kanselier Sir Thomas More een landverrader was de eeuw daar voor.

    Het ergste is altijd wel, dat het zo gestolen geld ook nog tegen de slachtoffers, die belasting betalen, wordt gebruikt.

    Maar om de cirkel van Brood en Spelen te doorbreken, bij aanbreken van de 80-jarige oorlog lukte dat pas bij een Hongersnood. Martelaren die moeten sterven, zoals de put die gedicht wordt nadat het kalf verdronken is. Politie zijn zelf ook slachtoffer van hun misdaden, maar nadenken verzwaard de werktijd natuuurlijk.

  3. Firestarter schreef:

    Wereldwijd is er geen enkele democratische rechtsstaat, zodat overal de overheid synoniem is met georganiseerde misdaad. Als we eens nadenken i.p.v. dagelijks als een zombie voor de TV te zitten, zien we al snel dat belasting betalen, de criminele organisatie de Nederlandse staat steunt, zodat we allemaal strafbaar zijn op grond van art. 140 Wetboek van Strafrecht.

    NEDERLAND DE DICTATUUR
    Het kenmerk van een democratie is een democratisch gekozen wetgevende macht. Je hoeft alleen maar de Grondwet te lezen, om te zien dat Nederland een dictatuur is. Hoe werkt onze democratisch gekozen tweede kamer (GW art. 54) en de door onze democratisch gekozen provinciale staten verkozen eerste kamer (GW art. 55 en 129)?
    Er wordt een voorstel door – of namens – de koning ingediend bij de tweede kamer (GW art. 82). Als het voorstel door de tweede kamer is goedgekeurd, wordt het naar de eerste kamer gestuurd (GW art. 85). Als het voorstel ook wordt goedgekeurd door de eerste kamer, wordt dit naar de koning gestuurd. Als de koning het goedkeurt, is dit pas aangenomen (GW art. 87). De eerste en tweede kamer (de Staten-Generaal) kunnen dus alleen voorstellen afkeuren. Theoretisch kan de tweede kamer ook wetsvoorstellen indienen (GW art. 82). Als de (leden van) de eerste of tweede kamer de democratie wat al te letterlijk nemen, kan de koning verkiezingen uitschrijven (GW art. 64) of een lid aanklagen (GW art. 119). Dat laatste als truc gebruikt om nog eens wat extra persaandacht aan hofnar Geert Wilders te geven.
    Het gevolg van één familie die al jaren de wetten in Nederland vaststelt, is dat de macht van staatshoofd Willem-Alexander binnen Nederland grenzeloos is. Dit zijn enkele van zijn voorrechten: 1) als voorzitter de Raad van State samenstelt, 2) rechters benoemt, 3) ministeries instelt, 4) regering formeert, 5) Staten-Generaal kan ontbinden, 6) enerzijds vervolging kan instellen van ministers, staatssecretarissen en leden van de Staten-Generaal, anderzijds gratie kan verlenen, g) voorzitter is van de regering, h) oppergezag heeft over het leger en i) Commissarissen van de Koning en burgemeesters benoemt.
    Dit is helemaal bizar aangezien het al ruim 125 jaar geleden is dat ons staatshoofd een lid van de koninklijke familie was. Op 7-1-1879 trouwde koning Willem III met de 40 jaar jongere Emma toen hij al onvruchtbaar was door syfilis. Op 31-8-1880 werd Wilhelmina, de dochter van Emma, geboren, waarvan de 63jarige Willem III dus niet de biologische vader kon zijn. Sinds januari 1879 stierven beide zoons van Willem III uit zijn vorige huwelijk. Er is geen enkele reden om aan te nemen dat koningin Emma hierbij niet betrokken was, Wilhelmina, Juliana, Beatrix en Willem-Alexander stammen niet af van Willem I: hun koning(in)schap is daarmee in strijd met grondwetsartikel 24.

    MARTELEN VAN POLITIEKE GEVANGENEN IN EEN POLITIESTAAT
    De rechters zijn niet onafhankelijk: niet alleen benoemt dictator Willem-Alexander de rechters, maar ook alle andere rechterlijke ambtenaren (griffiers, rolraadsheren, advocaten-generaal e.d.), zie de Wet op de Rechterlijke Organisatie. Zoals gebruikelijk in een politiestaat heeft de politie geen bewijslast, maar wordt het verdachten onmogelijk gemaakt om hun onschuld te bewijzen, doordat advocaten samenspannen met het Openbaar Ministerie. Je kunt in de sectie Conflict van plichten uit de Gedragsregels advocatuur lezen, dat advocaten verplicht zijn om het “Openbaar” belang voorrang te geven boven het belang van hun eigen klant. Als nu een advocaat “te goed” opkomt voor de belangen van zijn klanten, wordt deze eerst onder druk gezet met dekenbezwaren, waarna deze gestraft wordt door de “onafhankelijke” Raden en Hof van Discipline.
    Als verdachten geen eerlijk proces krijgen, doordat rechters niet onafhankelijk zijn en hun eigen advocaat in strijd met hun belangen handelen, zijn alle gedetineerden in Nederland per definitie politieke gevangenen.
    Je gaat in ons platte Nederland zelfs de gevangenis in, als je een bekeuring niet betaalt. Dit gebeurt op grond van de Wet administratiefrechtelijke handhaving verkeersvoorschriften (in de volksmond bekend als de Wet Mulder). Waar je vroeger, als je een bekeuring niet kon (of wilde betalen), kon kiezen voor vervangende gevangenisstraf, is deze mogelijkheid er niet meer. Het gevolg is dat mensen in de gevangenis opgesloten worden voor een niet betaalde bekeuring, waarna de boete nog steeds niet betaald is en deze wanbetalers nog twee keer dezelfde periode opgesloten kunnen worden. Waar iemand met een bovenmodaal inkomen geen problemen heeft met een bekeuring, is het voor iemand die van het wettelijk minimum (of minder) moet rondkomen, bijzonder moeilijk (als je niet betaalt wordt de boete ook nog met 50% en nogmaals 100% verhoogd). De gevolgen van een gevangenisstraf kunnen ook nog eens dramatisch zijn, als iemand zo zijn (slecht betalende) baan of bijstanduitkering verliest, zodat ze eenmaal uit de gevangenis dakloos (gemaakt) worden. Formeel valt de incasso van bekeuringen niet onder strafrecht, maar onder bestuursrecht en is geen sprake van “detentie” maar “gijzeling”. Er zijn wel rechtsmiddelen als bezwaar en beroep, maar mensen die een boete niet kunnen betalen, hebben daar weinig aan.
    Dan zijn er ook nog wetten om verdachten onevenredig zwaar te straffen. Met TBS kunnen “misdadigers” voor relatief kleine wetsovertreding langdurig opgesloten worden. Met de Wet BOPZ kunnen onschuldige mensen gemarteld worden onder het mom van geestelijke gezondheidszorg. Hiervoor hoeven alleen maar sadistische staatspsychiaters te verklaren dat iemand gevaarlijk is. Kinderen, die een afkeer hebben van het dictatoriale regime, worden door kinderpsychiaters veroordeeld tot ADHD en vervolgens Ritalin-junks gemaakt. Hoe smerig dit is, blijkt er alleen al uit dat Leon Eisenberg, de UITVINDER van ADHD, in een interview zeven maanden voor zijn dood verklaarde: “ADHD is a prime example of a fictitious disease”.

    PRINS BERNHARD – LOCKHEED, NORTHTROP, INDONESIË EN WERELD NATUUR FONDS
    Over de misdadige praktijken van grote kindervriend Bernhard zur Lippe-Biesterfeld is een compleet boekwerk te schrijven, van zijn dagen bij I.G. Farben (steunpilaar van Adolf Hitler), tot de oprichting van de criminele organisaties Bilderberg Groep, Wereld Natuur Fonds en 101 Club.
    De Lockheed-affaire kreeg in 1976 en 1977 nog behoorlijk wat aandacht: vliegtuigbouwer Lockheed betaalde prins Bernard 1,1 miljoen dollar, terwijl bijna niemand de vergelijkbare Northrop-affaire kent. Bij het onderzoek door de commissie Frank Church naar Watergate bleek, dat niet alleen Lockheed smeergeld betaald had aan prins Bernhard (hij had in 1974 per brief verzocht om betaling voor zijn lobby voor de Lockheed Orion), maar ook dat Northrop in meerdere landen miljoenen had betaald, o.a. aan Hans J. Teengs Gerritsen, een vriendje van prins Bernhard. In 1976 werd in opdracht van premier Den Uyl “onderzoek” gedaan door de Commissie van Drie (mr. A.M. Donner, M.W. Holtrop en H. Peschar), die niet kon bewijzen, dat Bernhard smeergeld had ontvangen. De Commissie van Drie overhandigde aan premier Den Uyl ook een geheim rapport over Northrop. Na kamervragen van de PSP’er Fred van der Spek in 1977, antwoordde Den Uyl dat hij het rapport over Northrop niet zou vrijgeven. De Commissie van Drie stuitte op een vergelijkbare opzet bij Northrop als bij Lockheed, waarbij op advies van de vriend van Bernhard, Fred C. Meuser, de Zwitserse advocaat Hubert Weisbrod werd ingeschakeld als tussenpersoon. Zelfs het contract van Northrop uit 1968 met Weisbrod was tot op de spelfouten identiek aan het contract van Lockheed met Weisbrod uit 1960. Het eindoordeel van de commissie over Northrop is glashelder: “De Commissie heeft vastgesteld dat de rol van de heer Weisbrod zich beperkte tot die van het ontvangen van Northropgelden, die zouden zijn betaald voor door anderen verrichte diensten”. Het werd aan Den Uyl overgelaten om te begrijpen, dat ook hier Bernhard de ontvanger was. Volkskrant-journalist Anet Bleich onderzocht voor een biografie de papieren van Den Uyl en concludeerde dat prins Bernhard tot 1973 750.000 dollar ontving van Northrop. Bernhard werd gestraft door te “beloven” zich niet meer met financiële privéaangelegenheden bezig te houden.
    Alsof smeergeld van twee concurrerende Amerikaanse wapenbedrijven nog niet genoeg was, wees prins Bernhard in 1973 de toenmalige minister van defensie, H. de Koster, erop dat de Italiaanse Agusta 156 de Nederlandse Piper Cubs kon vervangen. Verder bleek dat De Koster als kamerlid in 1975 zijn geheimhoudingsplicht schond, door Bernhard vertrouwelijke informatie toe te spelen uit vergaderingen van de vaste kamercommissie voor Defensie.
    Prins Bernhard was ook nog betrokken bij de wapenhandel in Indonesië en organiseerde in 1950 een staatsgreep, door met behulp van Raymond Westerling, van het Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger (KNIL), en Islamitische groeperingen een (mislukte) coup te organiseren via een gelijktijdige aanval op Bandoeng en Batavia en de verovering van Buitenzorg. Bernhard probeerde in deze periode gedevalueerde Nederlands-Indonesische bankbiljetten om te wisselen voor ponden of guldens, wat de Nederlandse belastingbetaler 50 miljoen gulden zou kosten. Jan Willem Duyff, voorzitter van de Prins Bernard Stichting, onderhandelde hierover met Bloemers, die niet wilde meewerken.
    René Zwaap publiceerde in 2001 in de Groene dat prins Bernhard via het Wereld Natuur Fonds (WNF) nog wat heeft bijgesnoept, doordat Juliana en Bernhard in 1988 voor het WNF twee schilderijen belastingvrij voor anderhalf miljoen gulden verkochten aan een anonieme koper, die in zijn oneindige goedheid veel meer betaalde dan de waarde van deze schilderijen. Via de Zwitserse rekening van het WNF werd dat weer op prins Bernhard’s rekening gestort, die hiermee onder andere zijn Project Lock in Zuid-Afrika steunde, waarmee letterlijk en figuurlijk jacht gemaakt werd op ANC-mensen (natuurbescherming klinkt veel liefdadiger dan moord).

    NEELIE KROES – ARABISCHE EMIRATEN, GRANARIA EN BONNETJES AFFAIRE
    Van Bilderberglid Neelie Kroes (bij sommigen beter bekend als Neelie Smit-Kroes) zijn minimaal 4 schandalen bekend. De eerste was dat ze prins Bernhard naar voren schoof in een lobby voor fregatten en vliegtuigen met de Verenigde Arabische Emiraten: een schending van de afspraken met Bernhard naar aanleiding van Lockheed.
    In 1988 speelde de Granaria affaire, toen minister Smit-Kroes het Rotterdamse Granaria een vergunning gaf om 5 jaar buiten de schippersbeurs om veevoeder te vervoeren. De directeur van Granaria was ongeveer buurman van Neelie. De binnenschippers kwamen in actie tegen deze oneerlijke concurrentie, door schepen van Granaria te hinderen. De politie en rechter beschermden (de deal met) Granaria, maar in juni 1988 werd de vergunning voor Granaria ingetrokken, waarna Granaria 9,4 miljoen gulden belastinggeld cadeau kreeg.
    In 1996 was de TCR-affaire, waarbij bleek dat Kroes aan TCR (TankerCleaning Rotterdam) opdrachten en staatsteun voor ruim 23 miljoen gulden had verstrekt. TCR was een afvalverwerkingsbedrijf, dat giftige stoffen illegaal looste en afvoerde naar België en Engeland. Ook bedrijven als Shell en Hoogovens lieten TCR hun afval dumpen.
    De bonnetjes affaire met toenmalige echtgenoot Bram Peper speelde vanaf 1999, toen uit onderzoek de accountants van KPMG bleek dat het Rotterdamse gemeentebestuur massaal schuldig was aan fraude, waarbij burgemeester Bram Peper voor 64.000 euro ten onrechte gedeclareerd had. Peper maakte met steun van Neelie bezwaar tegen het rapport, waarbij het OM Peper te hulp kwam met de conclusie, dat hij van 1986 tot 1998 maar 7.500 gulden onterecht gedeclareerd had. Nadat Peper dit geld terugstortte, gingen Bram en Neelie vrijuit. Het College van Beroep voor het Bedrijfsleven vond het nog nodig KPMG te veroordelen voor dit rapport en zo waren Peper en Kroes gerehabiliteerd.

    GERRIT ZALM – DSB BANK
    Als er winnaars zijn, moeten er ook verliezers zijn. Er was een mooi plannetje om de Nederlandse kudde zijn zuur verdiende geld afhandig te maken. Gelukkig leende voormalig politieagent Dirk Scheringa zich hiervoor, waarbij Bilderberglid Gerrit Zalm, van 2007 tot 2009 financieel directeur van DSB was, het plannetje voorbereidde. Kort nadat in november 2008 bekend werd dat Zalm een promotie naar staatsbank Abn amro maakte, raakte DSB ineens in opspraak. De winst van DSB kwam vooral van de verboden koppelverkoop van koopsommen en verzekeringen, die gelijk met leningen verkocht werden. DSB sloot te hoge hypotheken af, zodat klanten in de problemen kwamen, zodat hun spaargeld werd omgezet in een restschuld. In mei 2009 kreeg DSB twee boetes van de AFM (Autoriteit Financiële Markten). Vanaf 2009 volgden schadeclaims van gedupeerde klanten.
    Nadat op de staatszenders NOS (NOVA) en Tros (Radar) de mediacampagne tegen DSB van start ging, volgde op 1-10-2009 de doodssteek op KRO (Goedemorgen Nederland) met de oproep van Pieter Lakeman aan de rekeninghouders van DSB om hun tegoeden weg te halen. Binnen tien dagen was 664 miljoen euro van DSB-rekeningen opgenomen. Op 12-10-2009 werd de noodregeling bij de DNB gelekt naar de pers, zodat opnieuw 30 miljoen werd opgenomen. Zo ging DSB op 19-10-2009 ineens failliet, waarbij zo’n 400.000 klanten gedupeerd werden.
    Op 11-3-2010 werd bekend, dat het onderzoek van AFM naar de rol van Zalm niet werd vrijgegeven.

    AFSCHAFFING SLAVERNIJ
    Als je tegen de Nederlandse kudde zegt dat ze in een vrije wereld wonen, geloven ze dit. Als je zegt dat ze slaven zijn, worden ze boos.
    Omdat de slavernij “afgeschaft” is, mogen wij – de vrije werknemers – bij de bedrijven (dat zijn geen slavendrijvers) bedelen – ik bedoel: solliciteren – om een baan. Het is logisch dat wij extra gemotiveerd zijn, omdat we geen dwangarbeid verrichten, maar in alle vrijheid werk doen waar we zelf voor gekozen hebben. Als we nu maar braaf jaknikken naar de baas (het is zuiver toeval, dat ook de slavendrijvers zo genoemd werden) en de andere vrije werknemers verklikken (aan de baas), kunnen we jaar na jaar een beetje meer verdienen. Zo kunnen we dan zelf opklimmen naar een managementpositie, waarin we zelf ondergeschikte vrije werknemers opdrachten geven, zodat we nog eens extra gemotiveerd zijn. We kunnen natuurlijk ook zelfstandig worden, zodat we “eigen baas” zijn en – uit eigen vrije wil – misschien nog wel harder werken dan werknemers in loondienst (we moeten namelijk de benodigde lening afbetalen aan de bank). Zodra we genoeg verdienen, verzamelen we zo veel mogelijk statussymbolen, waarmee we de andere vrije werknemers het goede voorbeeld geven: hard werken, hielenlikken van de baas en nutteloze prullen kopen. Als we eenmaal mooie kleding, 2 televisies, een PC, een laptop en een dure leasebak hebben, kopen we al snel een duur huis. We vertellen er natuurlijk niet bij dat we zo de vastgoedbezitters en hypotheekverstrekkers (lees: de bank) rijk maken.
    Omdat we vakbonden hebben, zijn we geen slaaf. Onze vakbonden geven mooie reclamefolders uit en heel soms wordt er zelfs gestaakt. Vanzelfsprekend worden stakingen breed uitgemeten in de staatsmedia, want als je in een land woont waar gestaakt wordt, ben je natuurlijk geen slaaf. Op een gegeven ogenblik is dan de staking afgelopen, waarbij de vakbonden dan zeggen dat ze er het maximale uitgesleept hebben voor ons (de vrije werknemers). Wat ons ook zo motiveert, is ons recht op vakantie. Wat ons misschien nog wel het meeste motiveert van alles, is dat we na al ons harde werken (in alle vrijheid), het er flink van kunnen nemen tijdens ons pensioen. Toen ik voor Abn amro werkte, spaarde ik maar liefst 3% van mijn salaris aan pensioen, en daar tel je dan nog rente bij! Een simpel rekensommetje leert, dat er niet al te veel vrije werknemers langer dan 2 hele jaren kunnen genieten van pensioen.
    Als het bedrijf van je af wil, kan dat niet zo maar, want wij – de vrije werknemers – worden beschermd door de wet. Ik kan hierover meepraten: toen mijn arbeidsovereenkomst met Abn amro na 18 jaar ontbonden werd, kreeg ik bijna een half jaarsalaris mee als ontslagvergoeding (toegewezen door een rechter, die in dezelfde werkgroep zat als het hoofd van de arbeidsjuridische afdeling van Abn amro). Daarna heb ik dan ook nog recht op 2 jaar 70% van mijn laatstgenoten loon (dat mij in tweede instantie werd toegewezen), met als enige voorwaarde dat ik snel weer ga werken en als ik geen baan vind, moet werken voor het UWV (dat is geen dwangarbeid). Als je dan nog geen baan vindt, kom je bij het DWI, die ruim 900 euro netto per maand uitkeert, die mij in alle redelijkheid opdroeg 4 keer per week te solliciteren, daarna moest ik ook nog de bijstanduitkering terugbetalen (in het toppunt van rechtvaardigheid hoefde ik daarover niet eens rente te betalen). Wat natuurlijk bewijst, dat je geen slaaf bent, is dat je elk moment kunt stoppen met werken?! Als je zelfwaarde ontleent aan je loopbaan of statussymbolen, is dat niet mogelijk en met een hypotheek al helemaal niet. Een makkelijke vraag: heb je vrienden of familieleden, die gestopt zijn met werken?
    Nadat ik op 1-3-2004 stopte met werken, werd ik vanaf 27-1-2005 opgesloten in het gekkenhuis, omdat ik “gevaarlijk ben vanwege een psychische stoornis”. Bij de rechtszitting in mei 2005 vertelde de onafhankelijke rechter waarom ik opgesloten werd: “normale mensen stoppen niet zo maar met werken”. In oktober, november 2014 betaalde mijn werkgever na een rechtszaak van 9 jaar, ruim 2 ton. Vervolgens werden vanaf 3-6-2015, in alle rechtvaardigheid, mijn bankrekeningen geblokkeerd. Bijstand werd afgewezen door de gemeente Amsterdam, zodat ik mijn hele trukendoos moest opentrekken, om niet van de honger te sterven en dakloos te worden. Gelukkig maar dat de slavernij is afgeschaft: als ik niet ontelbare moordpogingen – vergiftiging, elektrocutie en verkeersongelukken – had overleefd, zou ik niet in alle vrijheid kunnen weigeren nog langer een slaaf te zijn.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *